Nisraman 2013

Toen ik begin 2013 op zoek was naar wat wedstrijden ter voorbereiding op de Natureman in oktober, viel mijn oog op de Nisraman. 1km zwemmen, 42km fietsen, 16km Mountainbiken en 10km trail run. Dit allemaal om en rond Nisramont, pittig zal het dus wel zijn. Ik had daar vorig jaar de trail du barrage meegedaan en dat was niet van de poes... geen meter vlak en amper wat asfalt. Het fietsen en mountainbiken zal ook wel leuk zijn (lees, zwaar en uitputtend). 

Perfect om te zien hoe het met de conditie staat, 2 maand voor het echte doel van 2013. Zaterdag was het dan zover. Niet volledig gerust in eigen kunnen, mede dankzij lange inactiviteit in april en mei en bijgevolg gebrek aan basis en daarbij ook nog een slechte nacht (Matti, de oudste, had midden in de nacht last van groeipijnen en het duurde nogal lang voordat die terug in slaap viel), vertrok ik om 6h (vraag me niet hoe laat ik ben opgestaan...) zonder veel ambitie naar de hel voor een "epic battle", zoals te lezen stond op de facebook pagina van sport-events, organisatie van het event. Finishen met een goed gevoel, daar zou ik al tevreden mee zijn. Na 2h rijden, me afvragend wat ik in hemelsnaam ging doen en waarom ik niet in mijn bed lig, kwam ik aan in Nirsramont, waar het zachtjes regende. Blijkbaar had het wel heel de nacht behoorlijk geregend. Ik begon me al wat zorgen te maken om mijn bandenkeuze voor mijn mountainbike. Maar ik liet het maar bij wat er op lag, wisselen zou toch alleen maar stress meebrengen, zeker zonder ze te kunnen testen. Dus, aanmelden, fietsen prepareren en klaar zetten. Meteen valt de gemoedelijke sfeer op. Geen zenuwachtig gedoe van aanschuiven voor een plekje of controle van helm. Gewoon schoenen en mtb wegzetten, koersfiets pakken en naar de barrage bollen met de koersfiets. Ondertussen was het opgehouden met regenen, het leek een mooie dag te gaan worden. Ook aan T1 geen sprake van stress, gewoon fiets wegzetten en naar de zwemstart. Ik herkende het parcours van de trail, dat leek hetzelfde als van de trail du barrage, er staat ons dus nog wat te wachten op het eind :P. 

Aan het vertrek ook alles relax, nog een praatje met Wouter Vander Mast, die had er ook zin in precies. Verder nog een 120-tal andere mafkezen die klaar stonden voor het vertrek. Toch plezanter zo een vertrek, geen gedoe van achter het koord, gewoon Wim van sport-events die aftelt, 1, 2, 3 start. 

Zwemmen zonder wetsuit ging me precies behoorlijk goed af. Ik stond op de tweede rij om te vertrekken en begon direkt volk in te halen tot mijn grote verbazing. Waarschijnlijk die extra vetlaag die me beter doet drijven, die zal me later waarschijnlijk minder van pas komen als het bergop gaat :P. Toch maar rustig aan doen, want het gaat nog zwaar worden. Halverwege begon het wat moeilijker te worden om je weg te vinden, we zwommen dicht langs de kant, dus ik dacht dat het de schaduw van de bomen waren die het donkerder maakten. Toen zag ik echter druppels in het water vallen, meer en dikker bij elke hap naar lucht. Plots hoorde ik ook donder en zag ik bliksem flitsen. Hmm, is dat wel slim om te zwemmen tijdens een onweer? Toch maar een tandje bijsteken (of hoe zeggen ze dat als ge zwemt) en zo rap mogelijk uit het water. 

Hup, ja, dat zit er op. Het was nu echt wel hard aan het regenen. Leuk. Helm op, schoenen aan, bril op... oops, met bril op zie ik niets... Toch maar op houden, want spatten water op mijn lenzen is ook ni echt een optie. We kregen al meteen een mooie helling als voorsmaakje, die ik gelukkig nog herinnerde van de stage in april. Het was een lange, dus kalmaan. Het water gutste ondertussen naar beneden langs de weg, boven knalde de donder en bliksem. Dat bedoelen ze dus met “epic” :P. Ik zag nu helemaal niks meer met mijn bril en ging bijna onderuit in een put in de weg. Toch maar afzetten die bril en terug opzetten voor de afdaling. Op het gemak reed ik naar boven, de drie man die mij voorbij kwamen zagen er allemaal iets afgetrainder uit dan ik, niets van aantrekken, ik wist dat het ook een mentale strijd zou worden aangezien er mij veel volk voorbij zou steken. Ik beeldde me als hulp maar in dat ik waarschijnlijk nog voor een podium plaats aan het rijden was in de categorie ‘vaders van 3 3-tot-6jarigen’. Na de eerste beklimming was het afwachten wat de muur van Maboge zou geven, ik had er al over gehoord, maar wist niet wat te verwachten. 

De afdaling tot aan de voet had leuk kunnen zijn, als het niet nat was en er wat daglicht was. Het parcours was niet verkeersvrij, dus was het opletten. Niet te zot gedaan om toch heelhuids beneden te komen. De muur zelf was inderdaad echt wel een muur, 23% hoogste stijgingspercentage. Een triple is geen zicht op een koersfiets, maar ik was toch blij dat die er vandaag oplag... Boven op de top aangekomen wist er iemand mij te vertellen dat ik 21^ste was, hm, toch niet zo slecht, dat betekent ook dat ik bij de eerste 15 uit het water was gekomen. Toch iets om blij om te zijn. Aan de wisselzone aagekomen was het terug afdalen naar de barrage voor de 2^de ronde. Nu kwamen er toch veel me voorbij rijden. Niet aantrekken, het is een training en het zwaarste moet nog komen... 

De tweede ronde verliep hetzelfde als de eerste en ik voelde me behoorlijk goed om aan het mountainbike stuk te beginnen. Weer de vraag, bril opzetten of niet. Beginnen met een afdaling, dus best wel, hm, niks te zien met die bril, dan maar af. Hop het bos in om verder af te dalen. Kwak, een klodder modder in mijn oog, nu zie ik helemaal niks, dan toch maar bril opzetten en hopen dat mijn engelbewaarder mee stuurt... Beneden aangekomen, de eerste keer de Ourthe door. Positief punt, ik kan mijn bril proper maken 8-). Even kijken waar het pad is aan de overkant, en terug beginnen klimmen. 

KNAL, bliksem en donder vlak boven onze hoofden. De weergoden supporteren mee. Iets te hard hoor ik achteraf, de geluidsinstallatie en tijdsregistratie neergebliksemd aan de aankomst... Het mountainbike parcours is tof, hoewel ik me er niet veel meer van herinner, vooral door het feit dat ik niet veel zag door mijn aangedampte bril. Vooral in die ene technische afdaling had een goed zicht wel van pas gekomen. Net niet overkop gegaan... Maar toch iets waar ik op moet werken, die technische stukken... Uiteindelijk de 16km goed (lees heelhuids en niet volledig verkrampt) door geraakt. Anderen hadden minder chance, twee man voorbijgestoken die lek waren gereden. Ik twijfelde nog om mijn reserveband af te geven, maar 5km voor het eind van de mtb proef, lijkt me toch wat risky. Als ze zelf beslissen om geen reserve materiaal mee te nemen, is dat hun keuze, sus ik mijn geweten. Jammer van het slechte weer, anders was dit echt wel een leuk MTB ritje geweest. Swat, het zit er op, nu kan het leukste onderdeel beginnen: 10km trail run. Volgens Yeray Luxem de zwaarste trail die hij ooit heeft gelopen. Ofwel is die niet veel gewoon, ofwel hebben ze hier echt wel iets zot uit hun mouw geschud. Ik hoop op het eerste, maar verwacht eerder het laatste, gezien de Yeray zijn ervaring... De eerste kilometers gaan vooral bergaf en ik herken het parcours van de trail du barrage. Inderdaad een zwaar parcours. Volgens de briefing zit er halverwege een stuk zwemmen in, de Ourthe overstekken over 100m. Hm, zou dat een grap zijn? We zien wel... Het lopen gaat echt goed.

Ik word niet ingehaald en op de technische stukken haal ik zelf wat volk in. Als ik uitreken aan de eerste bevoorrading loop ik ongeveer 5min/km. Toch behoorlijk rap, maar ook weer volgens de briefing zullen er niet veel onder het uur lopen, er zal dus nog wel wat komen... Rond de 5^de kilometer, ik voelde me net goed, dan toch... pats, kramp in de hamstrings in volle afdaling... daar gaat de mooie looptijd... en nu?... halfweg het parcours, in het midden van het bos met kramp... net zoals tijdens de kwart in Brasschaat duurde het een paar minuten om die kramp er uit te krijgen. In Brasschaat kon ik rustig uitlopen, maar hier met dat klimmen en vooral afdalen, hoe gaat dat in hemelsnaam lukken??? Bon, met de hand op de hamstrings dan toch maar verder afdalen, proberen de kramp weg te drukken... En dan, komt er nu die oversteek van de Ourthe? Ja dus... 2 opties, van de rots springen of naar beneden met het trapje en dan het water in stappen. Het eerste lijkt het leukste, maar met krampen in twee benen ondertussen, kom ik misschien niet meer boven. Dus, naar benden waggelen, brilletje op (jaja, een zwembrilletje mee tijdens het lopen, nog niet vaak moeten doen :P) en het water in, direkt diep en baf, kramp in beide benen. Goed dat ik niet ben gesprongen. Hop, zwemmen dan maar. Ik herinner mij mijn eerste triathlon in Meise, 10 jaar geleden: Eerst fietsen, dan zwemmen en dan lopen. Wat was ik toen blij dat ik kon zwemmen met die verkrampte benen. Hopend op hetzelfde gevoel, probeerde ik mijn beenspieren los te zwemmen en dat bleek wonderwel te lukken. Hop, dat was dus halverwege het parcours... nog 5km lopen (allee, dat dacht ik toen, dat ik zou kunnen lopen). 

Het parcours volgde nog steeds dat van de trail du barrage. Ik dacht dat het dus wel zou meevallen. Maar na een paar kilometer stonden er opeens drie pijlen die van het pad af, recht omhoog wezen. De deelnemer achter mij dacht dat ik in de bosjes ging plassen, niet dus. Het was wel degelijk het parcours. Hier was geen spraken van stappen, laat staan lopen. Hier was het klimmen op handen en voeten. Dat wordt leuk aan de hamstring dacht ik, maar het waren de aductoren die even lieten voelen dat ze het ook allemaal wat te veel begonnen vinden... Na enkele minuten klimmen was het duidelijk wat Yeray bedoelde met de zwaarste trail. Veel lopen zat er niet meer. Zowel bergaf als bergop was het afzien, klimmen, kruipen... Ondertussen kwam een van die twee man die lek waren gereden tijdens het mtb me voorbij gelopen. Ik feliciteerde hem en hij vatte het mooi samen. Hier kom je niet naartoe om op te geven. Gelijk had hij en ik probeerde ook een tandje bij te steken. Het lopen ging terug, geen krampen meer, maar het vat bleek leeg te zijn. Nog enkele zware klimmetjes (soms had ik het idee dat de parcours bouwer zelf zijn weg kwijt was geraakt) en we kwamen terug op de open vlakte aan de huizen in Nisramont. Ik zag tot mijn grootste verbazing dat ik nog wat dichter was gekomen bij een aantal andere deelnemers, maar een eindspurt zat er niet meer in. Oef, ik heb het gehaald en overleefd. De T-shirts dragen niet voor niets het opschrift Nisraman Survivor. Het is sinds de Embrunman 2007 geleden dat ik nog eens zo trots ben geweest op een finisher T-shirt. 

Eindbalans: 4h20 min. Geen idee van welke plaats dat opleverde, 15^de na het zwemmen, elk onderdeel een 15-tal man me voorbij? Dus rond de zestigste plaats? Op 120 deelnemers valt dat nog mee, in de eerste kolom, zoals ze in de voetbal zeggen. Achteraf gezien 46^ste, toch iets om blij om te zijn. 

Een uur achter Yeray, de winnaar... straf toch hoe die gast dat kan... Maar toch op het podium in mijn categorie “vader van 3 3-tot-6 jarigen” schat ik :-D. Nu, twee dagen later, voelen de benen niet al te stijf aan, ik zit dus goed op schema voor de Natureman in oktober. Nog wat extra opbouwen voor het lopen. Het zwemmen en fietsen goed onderhouden en dat komt wel in orde – als we geen blessures krijgen. Perfect trainingswedstrijdje was het. Echt een dag om niet rap te vergeten. Het weer (onweer tijdens het fietsen – stralende zon aan de aankomst), het parcours (al was het lopen er soms wat over, iets wat ik de organisator achteraf zelf ook hoorde zeggen – hij zou het volgend jaar iets anders maken), de sfeer (voor, tijdens en na de wedstrijd) en de organisatie maakten het een fantastische ervaring die ik elke triatleet, die eens wat anders wil dan de normale rechttoe rechtaan wedstrijden, zou aanbevelen. Ik noteer hem alvast volgend jaar opnieuw in mijn agenda. Nu op naar de Natureman :-D.