Natureman 2013

6 Oktober 2013

4 jaar na het fiasco van de laatste halve triatlon in Brasschaat, was het dit jaar opnieuw tijd om te zien wat we waard zijn op een lange afstand wedstrijd. Ik wou er iets speciaals van maken en dat is toch het minst wat je kan zeggen van de Natureman. Een pittige race in de prachtige streek aan de Verdon, Zuid-Frankrijk. 

Na Brasschaat 2009 was het duidelijk dat je een halve triatlon niet onvoorbereid aanpakt. Het was dan ook wijselijk om de volgende jaren op zoek te gaan naar een goede balans tussen gezinsleven, relatie, werk en sport, voor ik opnieuw die lange afstanden aanpak. De eerste jaren lag de focus dan ook vooral op de geboorte en zorg voor de jonge spruiten en de verbouwingen aan ons huis.

In 2012 ben ik dan begonnen met een aantal 1/8 wedstrijdjes en een 1/4 op het eind van het seizoen. Dat ging allemaal relatief goed zonder echt veel tijd te moeten steken in het trainen. Fietsen naar het werk (20km heen), zwemmen tijdens de middag en wat lopen als het uitkwam. Ik was dan ook content dat ik in september vorig jaar behoorlijk meekon in Balen tijdens de 1/4. Dit jaar was het dan de bedoeling om met eenzelfde soort aanpak, een 1/2 tot een goed einde te brengen. De jongens zijn nu 6, bijna 5 en bijna 3, dus die vragen niet meer zo veel aandacht als de vorige jaren, hoewel dat relatief is... Doel voor dit jaar dus: met een redelijk tempo de wedstrijd uitlopen en met een goed gevoel finishen. De voorbereiding was gelijkaardig met 2012, buiten het feit dat ik er wat speciallekes had uitgekozen om me wat beter

voor te bereiden op het toch wel zware parcours van de Natureman (Nisraman, Trail des phantomes). Uit die voorbereiding bleek duidelijk dat ik volume miste: meer zwemmen met de club BrTC, wat meer lange duurlopen en fietstochten. Het eerste lukte in het begin behoorlijk, maar het lopen en fietsen was toch moeilijker te combineren met het gezinsleven. De laatste vier weken heb ik dan toch wat langere duurtrainingen kunnen afwerken, maar simpel was het niet, en de vermoeidheid (vooral ook door de stress) van combinatie gezin/werk/triatlon loerde om de hoek.  Het zwemmen bleef wat achter, maar dat is normaal mijn beste onderdeel, dus daar maakte ik me niet te veel zorgen om... Maar voor het zover was, moesten we (mijn makker Bert Paelinckx zag het avontuur ook wel zitten) nog 1100km naar het zuiden bollen. Ik had er een leuke gite gevonden in Les salles-sur-Verdon bij Mme Sophie Saurat: Les cles du verdon. We vertrokken donderdag 3 oktober om 4:00 AM en na een dikke 12 uur rijden kwamen we aan in Les salles sur Verdon.

De gite zag er prachtig uit en het ontvangst zeer hartelijk. We werden aangesproken als pro-atleten, want dat was blijkbaar de indruk die de mensen daar hadden over de deelnemers van de lange afstand. Dat beloofde dus al :). We hadden tijd tot zondag om te bekomen van de lange rit en uit te rusten voor de wedstrijd. Les salles bleek een leuk dorpje met enkele leuke restaurantjes, ik neem aan dat het in de zomer hier wel behoorlijk druk kan zijn.

Mede door het prachtige meer waar we zondag in zouden zwemmen. Vrijdag zijn we dan het fietsparcours met de wagen gaan verkennen, wat absoluut een aanrader was. Het begin was 15km klimmen tot in Aiguines. Daarna kwam een relatief gemakkelijke afdaling terug tot aan Les salles. Van daar was het langs het meer richting Moustiers-Sainte-Marie. We passeerden ook langs de gorges du
Verdon. Adembenemend! Dan kwam het stuk waar de meeste deelnemers schrik van hadden. een klim van 2km met een gemiddeld stijgingspercentage van 16%. Zijn naam, montée l'enfer du Sud - de hel van het zuiden, niet gestolen. De eerste kilometer was nog te doen, maar de 2de kilometer was de ene haarspeldbocht na de andere, en dit 1km lang. De binnenkant bocht was volgens mij meer dan 20% :D. Eens boven was het ergste achter de rug. Er kwamen dan nog wel 2 beklimmingen van rond de 5km, maar die liepen goed en na 75km was het 15km afdalen tot de wisselzone. Mits de nodige dosering was het parcours dus eigenlijk best te doen. Qua omgeving hadden ze ook niet gelogen. Het zicht dat je had als je langs het meer reed was prachtig.

Het loopparcours hebben we niet verkend. Maar aangezien het een trail run was met de nodige klimmetjes, met niet veel meer dan 15% asfalt, beloofde dat ook wel best leuk te zijn.
Zondag dus, D-day. Na een lekker ontbijt met zorg geprepareerd door Sophie onze vriendelijke gastvrouw, bolden we rustig naar het meer. Het was licht bewolkt, niet te warm. Perfect weer voor mij dus. Ze voorspelden echter onweer in de namiddag, ik hoop dat we dan al binnen zijn. 900 man aan de start, drukke bedoening dus. Maar daar trek ik me niet te veel van aan. Ik sta in de eerste rijen tussen de echte pro's - Zamora, meervoudig winnaar van Nice en Embrun. En Alexandra Louison. Niet te zwaar onder de indruk komen. Veel deelnemers kijken toch nogal bang uit hun ogen :) er staat ons een leuke dag te wachten. Ik start in de eerste wave. Mijn makker Bertrand (en francais) start in wave 2, 8 minuten na mij.

We starten vanop het strand, 100m breed, geen al te veel gewring dus. Ik kom meteen in een goed ritme. Hm, 2km is toch wel lang als je niet veel gezwommen hebt de laatste maanden... Na 32 min tik ik mijn
Garmin af wanneer ik uit het water kom. Een spurtje het strand op om te wisselen. Ai, de benen voelen al zwaar aan en het spurtje heeft me precies wat draaierig gemaakt, zeeziek precies :P Swat, flesje aquarius binnen en op de fiets. Ik hoor mensen zeggen dat er een 80-tal zwemmers binnen zijn. Niet slecht dus, zoals gewoonlijk bij het zwemmen. Maar nu... 90km fietsen. Iets wat ik dit jaar hoop en al 5 keer heb gedaan. Het is dan ook nog een behoorlijk pittig parcours:

Goed doseren dus en op hartslag die eerste beklimming oprijden. Ik weet niet wat het zwaarst gaat zijn: fysiek de beklimming, of mentaal 200 man zien passeren en weten dat je wel wil en kan volgen, maar het beter niet doet als je nog 20km wil trailrunnen nadien. Ik slaag erin om rustig te blijven en laat ze passeren. Een aantal zie ik de eerste 15km al zwaar in het rood gaan, die zie ik waarschijnlijk op de fiets nog terug. De eerste beklimming naar Aiguines gaat ok, misschien iets te rustig, maar de schrik voor krampen en een vroege ontmoeting met de man met de hamer, houden mijn tempo laag. Echt leuk is het niet als er op 10 km klimmen 200 man voorbij komt, oud, jong, man, vrouw... niet te veel over piekeren en genieten van het parcours en de omgeving. Volgende keer meer trainen, dan kan ik misschien wel mee...

 Na 25km passeren we les Salles, de benen voelen nog altijd niet super, dus toch nog maar kalm aan doen tot aan de hel. Net voor het steile stuk van 2km komt er mij een groep voorbij. Deze keer ga ik toch niet blijven zitten. Ik zet me recht op de trappers en neem elke bocht aan de binnenkant, de benen zijn precies blij dat ze eindelijk eens echt mogen doorduwen. Zo slecht is het dan blijkbaar allemaal toch niet. Eens boven voelt het allemaal behoorlijk goed. Dan maar wat meer gas geven, het lastigste hebben we nu gehad.

Ik beging terug wat volk in te halen. Nu toch wel blij dat ik die eerste 40km op reserve heb gereden. Nog steeds schrik van de krampen: zo goed als elke wedstrijd die ik dit jaar heb meegedaan, had ik vroeg of laat krampen in de hamstrings. Dat wil ik deze keer echt niet meemaken, toch niet voor 2km van de finish. De voorlaatste beklimming is een allez-retour, dat wil dus zeggen dat je tijdens de afdaling goed moet opletten, maar ook dat je je tegenstanders ziet rijden. Toch wel veel volk nog achter mij, en dat is toch een pak meer dan 8min, dus het is niet alleen omdat ze in de tweede wave zaten. Ik kijk vooral uit naar den Bep, maar zie hem niet, hij heeft dus minstens 20min achterstand op mij, dan ben ik toch echt niet zo slecht bezig. We hebben dit jaar vaak deelgenomen aan dezelfde wedstrijd en ik was meestal voor hem, maar dan meestal ook enkel dankzij het zwemmen. Ik verwachtte dus dat hij wel wat tijd zou inhalen op mij tijdens het fietsen, maar vooral tijdens het lopen, aangezien hij daar toch altijd een aantal minuten sneller was dan mij. Maar ik zag hem dus niet, dus was ik toch behoorlijk aan het fietsen. Als ik dat tot de finish zou kunnen volhouden, was mijn wedstrijd geslaagd: ik had mijn conditie van de 1/4'jes kunnen uitbouwen, zonder echt heel veel te moeten trainen. Maar zo ver zijn we nog niet. Nog 1 beklimming en 15km afdalen en dan nog een trailrun

van 20km. Mijn moral stijgt wel met de minuut, ik haal immers een pak meer renners in dan dat er mij passeren. En na de laatste beklimming voelen mijn benen beter dan bij het begin van het fietsen... vertrouwen genoeg dus voor de run. Ik kom binnen op 3uur, een gemiddelde van 30km/h, niet geknald, maar toch ongeveer wat ik er van verwacht had. Ik begin met hetzelfde elan aan de run, zonder echt diep te gaan haal ik geregeld andere deelnemers in, vooral op de stukken bergop. Bergaf durf ik me niet te veel laten gaan, nog steeds uit schrik voor die krampen. De kilometers gaan vlot, sommige iets te vlot - achteraf bleek dat ze het parcours op sommige punten wat hebben ingekort omwille van de hevige regen de nachten voordien. Dat wil dus zeggen dat we sneller aan de finish zullen zijn. Ook het loopparcours is grotendeels allez-retour, en ook hier zie ik den Bep niet. Hm, die is dan toch ook aan het afzien... daar waren we voor naar hier gekomen :-D De eerste 10km zijn behoorlijk goed beloopbaar, niet te veel steile stukken, behalve dan dat ene stukje muur :), maar dat nemen we na de Nisraman en de trail des fantomes er met plezier bij. Na kilometer 10 wordt het parcours echter wat onregelmatiger. Ik voel dat de benen elke kilometer zwaarder worden. En met het lastige parcours komt de schrik voor krampen meer en meer boven. Ik durf echt niet door te lopen, of het gaat gewoon niet meer, dat kan ook :p. De laatste 6km is twee toeren door het dorp, wel telkens met een 100-tal meter trapjes omhoog. De eerste keer durf ik er niet te lopen, maar de laatste toer, het is dan ook nog maar 2km tot de finish, durf ik toch door te lopen. De laatste kilometer is ook geen volledige en ik finish in een tijd van 1h41 voor de run (die wel maar amper 19km was volgens mijn Garmin) - totaal 5:21:52, 254ste van de 852 finishers (900 starters). Opgelucht (te zien aan de finishfoto trouwens :P) dat het toch allemaal behoorlijk was, zeker gezien de training die ik er voor heb kunnen doen.

's avonds zijn we nog uitgenodigd op de officiële presentatie van de film van race met een hapje en een wijntje in een domein in de buurt. Mooie afsluiter van een leuke dag.

Conclusie: content met de prestatie en alweer een super ervaring rijker. Maar volgend jaar toch anders aanpakken. Als we echt meer lange afstanden willen doen, zal er toch meer volume getraind moeten worden. Om de tijd dan het best te verdelen, ga ik dan toch maar de 1/4'jes laten vallen en me focussen op lange duurtrainingen. Op naar de volgende wedstrijd. Misschien nog een die eindigt op MAN, dat lijken toch de leukste ervaringen: Embrunman - Nisraman - Natureman - volgende: Altriman? Norseman? Celtman? :P

Embrunman 2007 (Al een tijdje geleden, maar ik plaats hier alles bij elkaar)

Op deze pagina vind je het relaas van mijn Embrunman op 15 augustus 2007.

Good good morning

Woensdagochtend, 15 augustus 2007. Het is net 3h geweest. Wakker geworden zonder wekker. Toch wat zenuwachtig precies, maar wel goed geslapen. Vandaag moet het dus gebeuren, de beloning van maanden vroeg opstaan om te trainen, veel te trainen. Al die uren op de fiets, alleen. Maanden zonder veel alcohol, het is ooit anders geweest... Maar vandaag is het D-day: EMBRUNMAN 2007.

Vetrek om 6h, 3.8km zwemmen in het meer Serre-Poncon in Embrun, daarna 188km fietsen (met de beklimming van de Izoard halverwege en voor de rest niet al te veel vlak, we zijn niet voor niks in de Alpen) en tot slot een marathon op een alles behalve vlak parcours... Mijn vrienden van de club in Montpellier hebben hem 2 jaar geleden uitgedaan, allemaal binnen de 14h, dat moet ik ook kunnen... Minos heeft me zelfs uitgedaagd om na de aankomst een duveltje te drinken. Moet kunnen :-)

Half 4, genoeg tijd om op het gemakske uitgebreid te ontbijten, moeke en vake zijn er ook al. Rond kwart na vier zijn we weg. Nog niet veel volk aan het vertrek. De fiets moesten we de avond tevoren al achterlaten in het fietspark, dat zenuwachtig gedoe hoeven we dus al niet meer mee te maken. Ik leg alles klaar en heb nog genoeg tijd over, beetje ontstressen met wat muziek, eens kijken waar de supporters zijn, Vake ziet er zenuwachtiger uit als ik. Bon, half vijf, tijd om ons klaar te maken, we willen immers niet vanachter staan bij het vertrek, 830 deelnemers, dat is een heel pak. Er zal serieus gewrongen en getrokken worden. Beter vooraan aan de buitenkant staan, en gewoon op de boeien focussen.

And... GO!

5h50, de vrouwen en mindervalide (1 deelnemer) vertrekken 10 minuten vroeger. Nog geen spoor van de zon wanneer het dertigtal het donkere meer inloopt. 6h. Nu is het aan ons, hier gaan we.
Het gewriemel en getrek valt best mee, goed gepositioneerd blijkbaar. Nu gewoon een uurtje ofzo rustig zwemmen. Veel volk dat mij voorbij komt, ik ben dan ook een trage starter. Na verloop van tijd begin ik toch serieus wat volk in te halen. Het gaat lekker, goed begonnen... Er zijn wel nogal wat golfjes op het meer, blijkbaar is er samen met de zon ook wind opgekomen. Als die maar niet in het gezicht staat in de voormiddag. Zorgen voor later.

SWIM : 00:59:38

Toertje fietsen

Uit het water, voelt goed, zin om een toertje te fietsen. Ik neem de tijd om me om te kleden. Snel nog wat eten, eens kijken, 1h05, en al efkes uit het water, hm, goeie tijd. Nog snel effe wuiven naar de supporters, Matti is ook wakker. Wat er mij nu te wachten staat is geen lachertje. 188km fietsen in de Alpen, je kan het gerust een tourrit noemen. Als voorgerecht een beklimming van 10km (de eerste 10km van het parcours), dan al "golvend" richting Guillestre waar we als hoofdgerecht de beklimming van de Izoard voorgeschoteld krijgen. Na de afdaling naar Briançon krijgen we dan als tussendoortje de beklimming van Pallon (1.5km met een stijgingspercentage van om en bij de 15%). In de finale een golvende afdaling richting Embrun met als dessertje de beklimming van Chalvet (5km tegen 9à10%). Ik heb er zin in!

En weg. Veel volk de eerste kilometer langs de weg, precies den tour :-). Rustig beginnen Koen, het is nog ver en de eerstse 10km zijn zwaar. Goed boven gekomen op de eerste beklimming, dat ging vlot, beetje snel misschien... 

Na de afdaling, de weg terug naar Embrun, wind tegen, ai. Het wordt zwaar, ook lastig om nu te eten, toch maar wat binnenspelen. Net voor Embrun staat de Vake, die is ver te voet gekomen. De rest zal dan ook wel wat verder staan, ja, Caroline staat op het rondpunt en wat verder staat Kris, helemaal naar hier gekomen om te supporteren. Tof dat die er allemaal zijn. Even kijken wat het gemiddelde is na 40km, hmm 28km/h, beetje snel vertrokken, als we dat maar niet cash betalen straks. Best maar wat rustigeraan doen... Wat eten. Onderweg D’Jule nog tegengekomen. Zijn planning voor de laatste weken heeft me goed klaargestoomd. 

Na enkele relatief vlakke kilometers komen we terug op de grote baan naar Briançon, de aanloop naar de Izoard kan beginnen. Snel nog wat eten, ai, krijg het niet goed binnen, slecht teken. De benen zijn wel ok, dus niet te veel zorgen maken, gewoon trappen. 

De eerste kilometers van De Izoard zijn niet te steil, toch maar niet forceren, gevaarlijk om hier de benen op

te blazen. Veel volk komt mij voorbij, laten doen, we zien straks wel. We draaien af van de grote baan aan la Chalp, op naar de steilere stukken, veel van die gasten die mij voorbij kwamen in de vallei, hebben het moeilijk nu. Maar toch maar niet te zot doen tot voor Brunissard in het bos. De zon begint wel serieus te schijnen, behoorlijk warm... daar hou ik niet echt van... 

Ondertussen aangekomen in Brunissard, we zijn nu in het steilste gedeelte van de col, even checken hoe het met de benen staat, ai, een kramp als ik op de trappers ga staan, niet genoeg gedronken? Shit, die warmte dat is echt niks voor mij, zelfs niet na twee jaar in het zuiden van Frankrijk gewoond te hebben. Dan maar op kleinste verzet naar boven peddelen. Thorgal, nog iemand van de club die komt supporteren, volgt me met de wagen en moedigt me aan in elke bocht. Nog even doorbijten en we zijn aan La Casse Déserte, een prachtige omgeving, dat wel. Bijna boven.

Eindelijk boven, toch proberen wat te eten, zenuwachtig bedoening. Eten gaat niet al te best... dat belooft niet veel goeds. 

Bon, dan maar aan de afdaling beginnen. Opletten in de eerste kilometers, die bochtjes zijn gevaarlijk, normaal rijden er geen wagens, toch maar voorzichtig zijn. Na die eerste kilometers is de weg breed en goed, gaat snel, jammer dat er een paar in de weg rijden, anders was mijn snelheidsrecord er wel aangegaan, 75km/h, altijd leuk zo afdalen. Beneden in Briançon beginnen we aan de weg terug naar Embrun. De wind is

gekeerd, opnieuw wind tegen, het gaat nog lastig worden, zeker met de beklimming van Pallon (1.5km maar wel 15%) en Chalvet, 5km lang, ook geen lachtertje, zeker gezien het in de laatste 10km zit. Het gaat behoorlijk, maar wel opletten, want er komen krampen opzetten, op souplesse naar boven rijden dus. Hier komt Pallon, lap, net voor we beginnen, ketting eraf.  Plezant. Pfff, lastige beklimming als ge geen kramp in de benen wilt krijgen. Al goed dat ze niet te lang is. Beetje bekomen boven, die marathon gaat zwaar worden... Nog een afdaling en dan richting Embrun. Vast voedsel krijg ik niet meer binnen, dan maar gelletjes. De benen kunnen wat bekomen voor we aan Chalvet beginnen. Pfff, die is nog even lastig als tijdens de verkenning. Het is serieus warm aan het worden, benieuwd of we nog zullen kunnen lopen.

BIKE : 08:06:48

Oef, fiets geparkeerd! Nu alleen nog een marathonneke...

Oef, we zijn er, 188km in 8h, niet schitterend, maar wel ok gezien de wind en de krampen. Ik neem mijn tijd

om me om te kleden en... here we go. Hmm valt best mee. Eerste toertje rond het meer in de schaduw gaat redelijk, maar dan... in volle zon, de tweede bevoorrading na 3km krijg ik een klop. Maag draait om en ik zie sterretjes. Proberen te eten en te drinken, Koen. Moet ik zo 42km lopen???? Kom, we zullen er maar aan beginnen, al wandelend, dan kunnen we misschien wat recuperen, en dan zien we wel verder. Al dat volk dat mij voorbij komt gelopen, niet zo best voor de moral. De beklimming naar Embrun is ook niet echt de plaats om te beginnen lopen. Wachten tot we boven zijn... Door de winkelstraat zullen we toch maar lopen, pfff, ’t is warm. Eindelijk nog een bevoorrading, het gaat echt niet, helemaal leeg... bon, flesje water en cola en we wandelen verder, seffes een afdaling, dan lopen we wel weer. Lopen, dat is wat veel gezegd, als ik probeer te versnellen schieten er krampen in mijn benen... 6km voorbij, bijna een uur aan het “lopen”... Dat wordt een lange tocht, als ik nog maar op tijd binnen kom...Oef, eindelijk een bevoorrading in de schaduw, even zitten. De benen tintelen, ik zie de krampjes overal springen op mijn benen, nog nooit meegemaakt. En nog maar 10km “ver” Dit wordt niks... Bon, een spons ertegen en weg... Nog wat lopen... Zou ik niet beter opgeven? Pffff, wat/waar is het misgegaan, te weinig gedronken? Te snel vertrokken? Niet goed gegeten vanmorgen?, zelfs op training heb ik nooit zoiets meegemaakt en ik heb toch een paar serieuse toeren gedaan van meer dan 7uur....Fuck, ik kan het niet...

Keep Running

ALLEZ KOEN! ALLEZ KOEN! Carolientje? Mijn supporters! Caroline, Moeke, Vake, Kris, D’Jule, maar vooral, Matti! Matti, met hem in mijn armen zou ik over de finishlijn lopen. Dat kan ik toch niet laten vallen. D’Jule, die mij zo geholpen heeft en in mij gelooft. En Moeke, Vake en Kris, zo ver gekomen om mij aan te moedigen. En Carolientje, die mij al die weekends heeft laten fietsen. Al die tijd dat ik heb getraind, dat was toch ni voor niks!!! Fuck it, we gaan door, ne goeien tijd zit er ni in, maar ik geef ni op! Nog een paar kilometer bergop en dan afdaling tot aan het meer, dan zit de eerste ronde erop, we zien dan wel van daar... En de zon die gaat de volgende ronde ook beginnen ondergaan, dus dan is het niet zo warm meer. Maar ondertussen nog wel, pfff. Hop hop. Aan het meer zie ik mijn supporters weer, ik ben meer gefocust, ik doe een babbeltje met Caroline en D’Jule. Nog een toertje rond het meer en we beginnen aan de laatste ronde.Als ik nu maar geen klop krijg na 30km zoals in Berlijn. Niet aan denken, gewoon lopen! Eerste halve marathon in 3h30, pfff, ni al te best...

Sun down, courage up

Terug aan die eerste bevoorrading waar ik in het begin sterrekes zag: nu de zon weg is, is het hier wel aangenamer. Hop en we lopen weer. Zelfs die beklimming naar Embrun kunnen we al lopend (behalve de bocht, iets te steil, beter nog wat de benen sparen). Hmm, die tweede toer is in ieder geval plezanter dan de eerste. Elke bevoorrading stoppen, benen afkoelen (dat helpt echt tegen de krampen) en drinken. De moral is top (jammer dat de benen niet meer zo top zijn). Ik haal veel volk in, nogal wat deelnemers worden weggereden met de ambulance. En veel die langs de kant staan, blij dat ik in het begin rustigaan heb gedaan. Ni voor te lachen zo een Embrunman. Best zelf toch ook niet te zot

doen, het is nog ver, maar het gaat “super”. Sommige kilometers loop ik zelfs in minder dan 6min (dat is sneller dan 10km/h, hetgeen ni slecht is voor een marathon in een Embrunman). Ze zouden die wedstrijden beter ’s avonds laten beginnen, dat zou beter zijn voor mij, dan is het tenminste niet zo warm. Wat een verschil! Ik begin er zelfs bijna terug plezier in te krijgen (of verzin ik dat er nu bij omdat het al een week geleden is ondertussen...). 

De laatste kilometers

Terug aan het meer, nog een vrouw die passeert in de andere richting, die moet nog aan haar laatste ronde beginnen, courage! Blij dat ik er bijna vanaf ben en laatst zal ik niet zijn. Vake staat mij op te wachten aan het meer, nog 1 toertje van 3km en we zijn er! Ik ga er geraken!!! En al lopend. Ik haal nog een tiental deelnemers in, nog veel volk langs de kant in de laatste kilometer. Vake staat er ook tussen, die is ook blij dat ik er bijna ben precies. De
laatste honderd meter, waar is Matti? Ja, moeke heeft hem. Ze geeft hem aan mij. Die laatste 100m zijn hemel na de hel, Matti is blij mij te zien en lacht. OEF! I made it!!!!

RUN : 05:56:18

EMBRUNMAN FINISHER

Ik ben er! De tweede helft in 2h25, een uur beter dan de eerste ronde, dat is toch ook iets om blij mee te zijn. Maar dan, de vermoeidheid. Leeg en ziek. Ik kan zelfs geen water meer binnenkrijgen, dat Duveltje zal voor morgen zijn. Nog nooit zo diep moeten gaan... Zelfs al wat teleurgesteld... ben ik bij de laatsten? Hoeveel man is er achter mij. Na het fiesten was ik 250ste ofzo, 200 man mij voorbij gelopen? Dus 450ste ofzo? Bwa, wat maakt het uit, ik ben er. 

Volgende dag op de radio: 290 opgevers... dat is een derde, jawadde, toch al trots dat ik er ben geraakt. Benieuwd naar mijn plaats in het algemeen klassement: 336ste toch nog 200 achter mij.  Toch niet zo slecht voor mijn eerste volledige triathlon. Ik heb karakter getoond en daar ben ik trots op! Ik ben een Embrunman! YES!

Maar ik had het niet kunnen doen zonder de aanmoedigingen van mijn supporters, zonder hen had ik zeker opgegeven. BEDANKT, Moeke, Vake en Kris, dat jullie er bij waren. En Natuurlijk Matti en mijn vrouwtje, bedankt dat ik deze onvergetelijke dag mocht beleven en dat je mij de tijd hebt gelaten om er voor te trainen.

Nisraman 2013

Toen ik begin 2013 op zoek was naar wat wedstrijden ter voorbereiding op de Natureman in oktober, viel mijn oog op de Nisraman. 1km zwemmen, 42km fietsen, 16km Mountainbiken en 10km trail run. Dit allemaal om en rond Nisramont, pittig zal het dus wel zijn. Ik had daar vorig jaar de trail du barrage meegedaan en dat was niet van de poes... geen meter vlak en amper wat asfalt. Het fietsen en mountainbiken zal ook wel leuk zijn (lees, zwaar en uitputtend). 

Perfect om te zien hoe het met de conditie staat, 2 maand voor het echte doel van 2013. Zaterdag was het dan zover. Niet volledig gerust in eigen kunnen, mede dankzij lange inactiviteit in april en mei en bijgevolg gebrek aan basis en daarbij ook nog een slechte nacht (Matti, de oudste, had midden in de nacht last van groeipijnen en het duurde nogal lang voordat die terug in slaap viel), vertrok ik om 6h (vraag me niet hoe laat ik ben opgestaan...) zonder veel ambitie naar de hel voor een "epic battle", zoals te lezen stond op de facebook pagina van sport-events, organisatie van het event. Finishen met een goed gevoel, daar zou ik al tevreden mee zijn. Na 2h rijden, me afvragend wat ik in hemelsnaam ging doen en waarom ik niet in mijn bed lig, kwam ik aan in Nirsramont, waar het zachtjes regende. Blijkbaar had het wel heel de nacht behoorlijk geregend. Ik begon me al wat zorgen te maken om mijn bandenkeuze voor mijn mountainbike. Maar ik liet het maar bij wat er op lag, wisselen zou toch alleen maar stress meebrengen, zeker zonder ze te kunnen testen. Dus, aanmelden, fietsen prepareren en klaar zetten. Meteen valt de gemoedelijke sfeer op. Geen zenuwachtig gedoe van aanschuiven voor een plekje of controle van helm. Gewoon schoenen en mtb wegzetten, koersfiets pakken en naar de barrage bollen met de koersfiets. Ondertussen was het opgehouden met regenen, het leek een mooie dag te gaan worden. Ook aan T1 geen sprake van stress, gewoon fiets wegzetten en naar de zwemstart. Ik herkende het parcours van de trail, dat leek hetzelfde als van de trail du barrage, er staat ons dus nog wat te wachten op het eind :P. 

Aan het vertrek ook alles relax, nog een praatje met Wouter Vander Mast, die had er ook zin in precies. Verder nog een 120-tal andere mafkezen die klaar stonden voor het vertrek. Toch plezanter zo een vertrek, geen gedoe van achter het koord, gewoon Wim van sport-events die aftelt, 1, 2, 3 start. 

Zwemmen zonder wetsuit ging me precies behoorlijk goed af. Ik stond op de tweede rij om te vertrekken en begon direkt volk in te halen tot mijn grote verbazing. Waarschijnlijk die extra vetlaag die me beter doet drijven, die zal me later waarschijnlijk minder van pas komen als het bergop gaat :P. Toch maar rustig aan doen, want het gaat nog zwaar worden. Halverwege begon het wat moeilijker te worden om je weg te vinden, we zwommen dicht langs de kant, dus ik dacht dat het de schaduw van de bomen waren die het donkerder maakten. Toen zag ik echter druppels in het water vallen, meer en dikker bij elke hap naar lucht. Plots hoorde ik ook donder en zag ik bliksem flitsen. Hmm, is dat wel slim om te zwemmen tijdens een onweer? Toch maar een tandje bijsteken (of hoe zeggen ze dat als ge zwemt) en zo rap mogelijk uit het water. 

Hup, ja, dat zit er op. Het was nu echt wel hard aan het regenen. Leuk. Helm op, schoenen aan, bril op... oops, met bril op zie ik niets... Toch maar op houden, want spatten water op mijn lenzen is ook ni echt een optie. We kregen al meteen een mooie helling als voorsmaakje, die ik gelukkig nog herinnerde van de stage in april. Het was een lange, dus kalmaan. Het water gutste ondertussen naar beneden langs de weg, boven knalde de donder en bliksem. Dat bedoelen ze dus met “epic” :P. Ik zag nu helemaal niks meer met mijn bril en ging bijna onderuit in een put in de weg. Toch maar afzetten die bril en terug opzetten voor de afdaling. Op het gemak reed ik naar boven, de drie man die mij voorbij kwamen zagen er allemaal iets afgetrainder uit dan ik, niets van aantrekken, ik wist dat het ook een mentale strijd zou worden aangezien er mij veel volk voorbij zou steken. Ik beeldde me als hulp maar in dat ik waarschijnlijk nog voor een podium plaats aan het rijden was in de categorie ‘vaders van 3 3-tot-6jarigen’. Na de eerste beklimming was het afwachten wat de muur van Maboge zou geven, ik had er al over gehoord, maar wist niet wat te verwachten. 

De afdaling tot aan de voet had leuk kunnen zijn, als het niet nat was en er wat daglicht was. Het parcours was niet verkeersvrij, dus was het opletten. Niet te zot gedaan om toch heelhuids beneden te komen. De muur zelf was inderdaad echt wel een muur, 23% hoogste stijgingspercentage. Een triple is geen zicht op een koersfiets, maar ik was toch blij dat die er vandaag oplag... Boven op de top aangekomen wist er iemand mij te vertellen dat ik 21^ste was, hm, toch niet zo slecht, dat betekent ook dat ik bij de eerste 15 uit het water was gekomen. Toch iets om blij om te zijn. Aan de wisselzone aagekomen was het terug afdalen naar de barrage voor de 2^de ronde. Nu kwamen er toch veel me voorbij rijden. Niet aantrekken, het is een training en het zwaarste moet nog komen... 

De tweede ronde verliep hetzelfde als de eerste en ik voelde me behoorlijk goed om aan het mountainbike stuk te beginnen. Weer de vraag, bril opzetten of niet. Beginnen met een afdaling, dus best wel, hm, niks te zien met die bril, dan maar af. Hop het bos in om verder af te dalen. Kwak, een klodder modder in mijn oog, nu zie ik helemaal niks, dan toch maar bril opzetten en hopen dat mijn engelbewaarder mee stuurt... Beneden aangekomen, de eerste keer de Ourthe door. Positief punt, ik kan mijn bril proper maken 8-). Even kijken waar het pad is aan de overkant, en terug beginnen klimmen. 

KNAL, bliksem en donder vlak boven onze hoofden. De weergoden supporteren mee. Iets te hard hoor ik achteraf, de geluidsinstallatie en tijdsregistratie neergebliksemd aan de aankomst... Het mountainbike parcours is tof, hoewel ik me er niet veel meer van herinner, vooral door het feit dat ik niet veel zag door mijn aangedampte bril. Vooral in die ene technische afdaling had een goed zicht wel van pas gekomen. Net niet overkop gegaan... Maar toch iets waar ik op moet werken, die technische stukken... Uiteindelijk de 16km goed (lees heelhuids en niet volledig verkrampt) door geraakt. Anderen hadden minder chance, twee man voorbijgestoken die lek waren gereden. Ik twijfelde nog om mijn reserveband af te geven, maar 5km voor het eind van de mtb proef, lijkt me toch wat risky. Als ze zelf beslissen om geen reserve materiaal mee te nemen, is dat hun keuze, sus ik mijn geweten. Jammer van het slechte weer, anders was dit echt wel een leuk MTB ritje geweest. Swat, het zit er op, nu kan het leukste onderdeel beginnen: 10km trail run. Volgens Yeray Luxem de zwaarste trail die hij ooit heeft gelopen. Ofwel is die niet veel gewoon, ofwel hebben ze hier echt wel iets zot uit hun mouw geschud. Ik hoop op het eerste, maar verwacht eerder het laatste, gezien de Yeray zijn ervaring... De eerste kilometers gaan vooral bergaf en ik herken het parcours van de trail du barrage. Inderdaad een zwaar parcours. Volgens de briefing zit er halverwege een stuk zwemmen in, de Ourthe overstekken over 100m. Hm, zou dat een grap zijn? We zien wel... Het lopen gaat echt goed.

Ik word niet ingehaald en op de technische stukken haal ik zelf wat volk in. Als ik uitreken aan de eerste bevoorrading loop ik ongeveer 5min/km. Toch behoorlijk rap, maar ook weer volgens de briefing zullen er niet veel onder het uur lopen, er zal dus nog wel wat komen... Rond de 5^de kilometer, ik voelde me net goed, dan toch... pats, kramp in de hamstrings in volle afdaling... daar gaat de mooie looptijd... en nu?... halfweg het parcours, in het midden van het bos met kramp... net zoals tijdens de kwart in Brasschaat duurde het een paar minuten om die kramp er uit te krijgen. In Brasschaat kon ik rustig uitlopen, maar hier met dat klimmen en vooral afdalen, hoe gaat dat in hemelsnaam lukken??? Bon, met de hand op de hamstrings dan toch maar verder afdalen, proberen de kramp weg te drukken... En dan, komt er nu die oversteek van de Ourthe? Ja dus... 2 opties, van de rots springen of naar beneden met het trapje en dan het water in stappen. Het eerste lijkt het leukste, maar met krampen in twee benen ondertussen, kom ik misschien niet meer boven. Dus, naar benden waggelen, brilletje op (jaja, een zwembrilletje mee tijdens het lopen, nog niet vaak moeten doen :P) en het water in, direkt diep en baf, kramp in beide benen. Goed dat ik niet ben gesprongen. Hop, zwemmen dan maar. Ik herinner mij mijn eerste triathlon in Meise, 10 jaar geleden: Eerst fietsen, dan zwemmen en dan lopen. Wat was ik toen blij dat ik kon zwemmen met die verkrampte benen. Hopend op hetzelfde gevoel, probeerde ik mijn beenspieren los te zwemmen en dat bleek wonderwel te lukken. Hop, dat was dus halverwege het parcours... nog 5km lopen (allee, dat dacht ik toen, dat ik zou kunnen lopen). 

Het parcours volgde nog steeds dat van de trail du barrage. Ik dacht dat het dus wel zou meevallen. Maar na een paar kilometer stonden er opeens drie pijlen die van het pad af, recht omhoog wezen. De deelnemer achter mij dacht dat ik in de bosjes ging plassen, niet dus. Het was wel degelijk het parcours. Hier was geen spraken van stappen, laat staan lopen. Hier was het klimmen op handen en voeten. Dat wordt leuk aan de hamstring dacht ik, maar het waren de aductoren die even lieten voelen dat ze het ook allemaal wat te veel begonnen vinden... Na enkele minuten klimmen was het duidelijk wat Yeray bedoelde met de zwaarste trail. Veel lopen zat er niet meer. Zowel bergaf als bergop was het afzien, klimmen, kruipen... Ondertussen kwam een van die twee man die lek waren gereden tijdens het mtb me voorbij gelopen. Ik feliciteerde hem en hij vatte het mooi samen. Hier kom je niet naartoe om op te geven. Gelijk had hij en ik probeerde ook een tandje bij te steken. Het lopen ging terug, geen krampen meer, maar het vat bleek leeg te zijn. Nog enkele zware klimmetjes (soms had ik het idee dat de parcours bouwer zelf zijn weg kwijt was geraakt) en we kwamen terug op de open vlakte aan de huizen in Nisramont. Ik zag tot mijn grootste verbazing dat ik nog wat dichter was gekomen bij een aantal andere deelnemers, maar een eindspurt zat er niet meer in. Oef, ik heb het gehaald en overleefd. De T-shirts dragen niet voor niets het opschrift Nisraman Survivor. Het is sinds de Embrunman 2007 geleden dat ik nog eens zo trots ben geweest op een finisher T-shirt. 

Eindbalans: 4h20 min. Geen idee van welke plaats dat opleverde, 15^de na het zwemmen, elk onderdeel een 15-tal man me voorbij? Dus rond de zestigste plaats? Op 120 deelnemers valt dat nog mee, in de eerste kolom, zoals ze in de voetbal zeggen. Achteraf gezien 46^ste, toch iets om blij om te zijn. 

Een uur achter Yeray, de winnaar... straf toch hoe die gast dat kan... Maar toch op het podium in mijn categorie “vader van 3 3-tot-6 jarigen” schat ik :-D. Nu, twee dagen later, voelen de benen niet al te stijf aan, ik zit dus goed op schema voor de Natureman in oktober. Nog wat extra opbouwen voor het lopen. Het zwemmen en fietsen goed onderhouden en dat komt wel in orde – als we geen blessures krijgen. Perfect trainingswedstrijdje was het. Echt een dag om niet rap te vergeten. Het weer (onweer tijdens het fietsen – stralende zon aan de aankomst), het parcours (al was het lopen er soms wat over, iets wat ik de organisator achteraf zelf ook hoorde zeggen – hij zou het volgend jaar iets anders maken), de sfeer (voor, tijdens en na de wedstrijd) en de organisatie maakten het een fantastische ervaring die ik elke triatleet, die eens wat anders wil dan de normale rechttoe rechtaan wedstrijden, zou aanbevelen. Ik noteer hem alvast volgend jaar opnieuw in mijn agenda. Nu op naar de Natureman :-D.