Pagina's

dinsdag 22 oktober 2013

Natureman 2013


6 Oktober 2013
4 jaar na het fiasco van de laatste halve triatlon in Brasschaat, was het dit jaar opnieuw tijd om te zien wat we waard zijn op een lange afstand wedstrijd. Ik wou er iets speciaals van maken en dat is toch het minst wat je kan zeggen van de Natureman. Een pittige race in de prachtige streek aan de Verdon, Zuid-Frankrijk. 
Na Brasschaat 2009 was het duidelijk dat je een halve triatlon niet onvoorbereid aanpakt. Het was dan ook wijselijk om de volgende jaren op zoek te gaan naar een goede balans tussen gezinsleven, relatie, werk en sport, voor ik opnieuw die lange afstanden aanpak. De eerste jaren lag de focus dan ook vooral op de geboorte en zorg voor de jonge spruiten en de verbouwingen aan ons huis.

In 2012 ben ik dan begonnen met een aantal 1/8 wedstrijdjes en een 1/4 op het eind van het seizoen. Dat ging allemaal relatief goed zonder echt veel tijd te moeten steken in het trainen. Fietsen naar het werk (20km heen), zwemmen tijdens de middag en wat lopen als het uitkwam. Ik was dan ook content dat ik in september vorig jaar behoorlijk meekon in Balen tijdens de 1/4. Dit jaar was het dan de bedoeling om met eenzelfde soort aanpak, een 1/2 tot een goed einde te brengen. De jongens zijn nu 6, bijna 5 en bijna 3, dus die vragen niet meer zo veel aandacht als de vorige jaren, hoewel dat relatief is... Doel voor dit jaar dus: met een redelijk tempo de wedstrijd uitlopen en met een goed gevoel finishen. De voorbereiding was gelijkaardig met 2012, buiten het feit dat ik er wat speciallekes had uitgekozen om me wat beter
voor te bereiden op het toch wel zware parcours van de Natureman (Nisraman, Trail des phantomes). Uit die voorbereiding bleek duidelijk dat ik volume miste: meer zwemmen met de club BrTC, wat meer lange duurlopen en fietstochten. Het eerste lukte in het begin behoorlijk, maar het lopen en fietsen was toch moeilijker te combineren met het gezinsleven. De laatste vier weken heb ik dan toch wat langere duurtrainingen kunnen afwerken, maar simpel was het niet, en de vermoeidheid (vooral ook door de stress) van combinatie gezin/werk/triatlon loerde om de hoek.  Het zwemmen bleef wat achter, maar dat is normaal mijn beste onderdeel, dus daar maakte ik me niet te veel zorgen om... Maar voor het zover was, moesten we (mijn makker Bert Paelinckx zag het avontuur ook wel zitten) nog 1100km naar het zuiden bollen. Ik had er een leuke gite gevonden in Les salles-sur-Verdon bij Mme Sophie Saurat: Les cles du verdon. We vertrokken donderdag 3 oktober om 4:00 AM en na een dikke 12 uur rijden kwamen we aan in Les salles sur Verdon.
De gite zag er prachtig uit en het ontvangst zeer hartelijk. We werden aangesproken als pro-atleten, want dat was blijkbaar de indruk die de mensen daar hadden over de deelnemers van de lange afstand. Dat beloofde dus al :). We hadden tijd tot zondag om te bekomen van de lange rit en uit te rusten voor de wedstrijd. Les salles bleek een leuk dorpje met enkele leuke restaurantjes, ik neem aan dat het in de zomer hier wel behoorlijk druk kan zijn.

Mede door het prachtige meer waar we zondag in zouden zwemmen. Vrijdag zijn we dan het fietsparcours met de wagen gaan verkennen, wat absoluut een aanrader was. Het begin was 15km klimmen tot in Aiguines. Daarna kwam een relatief gemakkelijke afdaling terug tot aan Les salles. Van daar was het langs het meer richting Moustiers-Sainte-Marie. We passeerden ook langs de gorges du
Verdon. Adembenemend! Dan kwam het stuk waar de meeste deelnemers schrik van hadden. een klim van 2km met een gemiddeld stijgingspercentage van 16%. Zijn naam, montée l'enfer du Sud - de hel van het zuiden, niet gestolen. De eerste kilometer was nog te doen, maar de 2de kilometer was de ene haarspeldbocht na de andere, en dit 1km lang. De binnenkant bocht was volgens mij meer dan 20% :D. Eens boven was het ergste achter de rug. Er kwamen dan nog wel 2 beklimmingen van rond de 5km, maar die liepen goed en na 75km was het 15km afdalen tot de wisselzone. Mits de nodige dosering was het parcours dus eigenlijk best te doen. Qua omgeving hadden ze ook niet gelogen. Het zicht dat je had als je langs het meer reed was prachtig.
Het loopparcours hebben we niet verkend. Maar aangezien het een trail run was met de nodige klimmetjes, met niet veel meer dan 15% asfalt, beloofde dat ook wel best leuk te zijn.
Zondag dus, D-day. Na een lekker ontbijt met zorg geprepareerd door Sophie onze vriendelijke gastvrouw, bolden we rustig naar het meer. Het was licht bewolkt, niet te warm. Perfect weer voor mij dus. Ze voorspelden echter onweer in de namiddag, ik hoop dat we dan al binnen zijn. 900 man aan de start, drukke bedoening dus. Maar daar trek ik me niet te veel van aan. Ik sta in de eerste rijen tussen de echte pro's - Zamora, meervoudig winnaar van Nice en Embrun. En Alexandra Louison. Niet te zwaar onder de indruk komen. Veel deelnemers kijken toch nogal bang uit hun ogen :) er staat ons een leuke dag te wachten. Ik start in de eerste wave. Mijn makker Bertrand (en francais) start in wave 2, 8 minuten na mij.
We starten vanop het strand, 100m breed, geen al te veel gewring dus. Ik kom meteen in een goed ritme. Hm, 2km is toch wel lang als je niet veel gezwommen hebt de laatste maanden... Na 32 min tik ik mijn
Garmin af wanneer ik uit het water kom. Een spurtje het strand op om te wisselen. Ai, de benen voelen al zwaar aan en het spurtje heeft me precies wat draaierig gemaakt, zeeziek precies :P Swat, flesje aquarius binnen en op de fiets. Ik hoor mensen zeggen dat er een 80-tal zwemmers binnen zijn. Niet slecht dus, zoals gewoonlijk bij het zwemmen. Maar nu... 90km fietsen. Iets wat ik dit jaar hoop en al 5 keer heb gedaan. Het is dan ook nog een behoorlijk pittig parcours:
Goed doseren dus en op hartslag die eerste beklimming oprijden. Ik weet niet wat het zwaarst gaat zijn: fysiek de beklimming, of mentaal 200 man zien passeren en weten dat je wel wil en kan volgen, maar het beter niet doet als je nog 20km wil trailrunnen nadien. Ik slaag erin om rustig te blijven en laat ze passeren. Een aantal zie ik de eerste 15km al zwaar in het rood gaan, die zie ik waarschijnlijk op de fiets nog terug. De eerste beklimming naar Aiguines gaat ok, misschien iets te rustig, maar de schrik voor krampen en een vroege ontmoeting met de man met de hamer, houden mijn tempo laag. Echt leuk is het niet als er op 10 km klimmen 200 man voorbij komt, oud, jong, man, vrouw... niet te veel over piekeren en genieten van het parcours en de omgeving. Volgende keer meer trainen, dan kan ik misschien wel mee...
 Na 25km passeren we les Salles, de benen voelen nog altijd niet super, dus toch nog maar kalm aan doen tot aan de hel. Net voor het steile stuk van 2km komt er mij een groep voorbij. Deze keer ga ik toch niet blijven zitten. Ik zet me recht op de trappers en neem elke bocht aan de binnenkant, de benen zijn precies blij dat ze eindelijk eens echt mogen doorduwen. Zo slecht is het dan blijkbaar allemaal toch niet. Eens boven voelt het allemaal behoorlijk goed. Dan maar wat meer gas geven, het lastigste hebben we nu gehad.
Ik beging terug wat volk in te halen. Nu toch wel blij dat ik die eerste 40km op reserve heb gereden. Nog steeds schrik van de krampen: zo goed als elke wedstrijd die ik dit jaar heb meegedaan, had ik vroeg of laat krampen in de hamstrings. Dat wil ik deze keer echt niet meemaken, toch niet voor 2km van de finish. De voorlaatste beklimming is een allez-retour, dat wil dus zeggen dat je tijdens de afdaling goed moet opletten, maar ook dat je je tegenstanders ziet rijden. Toch wel veel volk nog achter mij, en dat is toch een pak meer dan 8min, dus het is niet alleen omdat ze in de tweede wave zaten. Ik kijk vooral uit naar den Bep, maar zie hem niet, hij heeft dus minstens 20min achterstand op mij, dan ben ik toch echt niet zo slecht bezig. We hebben dit jaar vaak deelgenomen aan dezelfde wedstrijd en ik was meestal voor hem, maar dan meestal ook enkel dankzij het zwemmen. Ik verwachtte dus dat hij wel wat tijd zou inhalen op mij tijdens het fietsen, maar vooral tijdens het lopen, aangezien hij daar toch altijd een aantal minuten sneller was dan mij. Maar ik zag hem dus niet, dus was ik toch behoorlijk aan het fietsen. Als ik dat tot de finish zou kunnen volhouden, was mijn wedstrijd geslaagd: ik had mijn conditie van de 1/4'jes kunnen uitbouwen, zonder echt heel veel te moeten trainen. Maar zo ver zijn we nog niet. Nog 1 beklimming en 15km afdalen en dan nog een trailrun
van 20km. Mijn moral stijgt wel met de minuut, ik haal immers een pak meer renners in dan dat er mij passeren. En na de laatste beklimming voelen mijn benen beter dan bij het begin van het fietsen... vertrouwen genoeg dus voor de run. Ik kom binnen op 3uur, een gemiddelde van 30km/h, niet geknald, maar toch ongeveer wat ik er van verwacht had. Ik begin met hetzelfde elan aan de run, zonder echt diep te gaan haal ik geregeld andere deelnemers in, vooral op de stukken bergop. Bergaf durf ik me niet te veel laten gaan, nog steeds uit schrik voor die krampen. De kilometers gaan vlot, sommige iets te vlot - achteraf bleek dat ze het parcours op sommige punten wat hebben ingekort omwille van de hevige regen de nachten voordien. Dat wil dus zeggen dat we sneller aan de finish zullen zijn. Ook het loopparcours is grotendeels allez-retour, en ook hier zie ik den Bep niet. Hm, die is dan toch ook aan het afzien... daar waren we voor naar hier gekomen :-D De eerste 10km zijn behoorlijk goed beloopbaar, niet te veel steile stukken, behalve dan dat ene stukje muur :), maar dat nemen we na de Nisraman en de trail des fantomes er met plezier bij. Na kilometer 10 wordt het parcours echter wat onregelmatiger. Ik voel dat de benen elke kilometer zwaarder worden. En met het lastige parcours komt de schrik voor krampen meer en meer boven. Ik durf echt niet door te lopen, of het gaat gewoon niet meer, dat kan ook :p. De laatste 6km is twee toeren door het dorp, wel telkens met een 100-tal meter trapjes omhoog. De eerste keer durf ik er niet te lopen, maar de laatste toer, het is dan ook nog maar 2km tot de finish, durf ik toch door te lopen. De laatste kilometer is ook geen volledige en ik finish in een tijd van 1h41 voor de run (die wel maar amper 19km was volgens mijn Garmin) - totaal 5:21:52, 254ste van de 852 finishers (900 starters). Opgelucht (te zien aan de finishfoto trouwens :P) dat het toch allemaal behoorlijk was, zeker gezien de training die ik er voor heb kunnen doen.
's avonds zijn we nog uitgenodigd op de officiële presentatie van de film van race met een hapje en een wijntje in een domein in de buurt. Mooie afsluiter van een leuke dag.
Conclusie: content met de prestatie en alweer een super ervaring rijker. Maar volgend jaar toch anders aanpakken. Als we echt meer lange afstanden willen doen, zal er toch meer volume getraind moeten worden. Om de tijd dan het best te verdelen, ga ik dan toch maar de 1/4'jes laten vallen en me focussen op lange duurtrainingen. Op naar de volgende wedstrijd. Misschien nog een die eindigt op MAN, dat lijken toch de leukste ervaringen: Embrunman - Nisraman - Natureman - volgende: Altriman? Norseman? Celtman? :P